Классно! Ждем продолжения)

Эээээ... на сей раз, что странно, не тебя имела в виду )))

(насвистывает) ))

Лучше используй веник по теме ))

А вот Robert утверждал как-то, что веник вполне тематичная штуковина

Гиля, как всегда, читает мои мысли и пишет самые лучшие фан фики! Мой любимый автор!!!

Ружа назірала за Доктарам, меряючым крокамі прастора вакол пульта кіравання «Тардiс», і на ўсе жылы імкнулася абвыкнуць да яго новага выгляду. Зрэшты, ён і сам, падобна, пасля рэгенерацыі не абвык яшчэ да сябе новаму: то абмацваў нязвыклы твар, то праводзіў мовай па новых зубах, то кудлаціў валасы.
– Можна проста пайсці ў гардэробную і паглядзецца ў люстэрка, – заўважыла дзяўчына, калі ёй надакучыла гэта мітусня.
– Справа не ў тым, як я выглядаю, – запярэчыў Доктар. – Не, гэта важна, безумоўна, але… Справа ў тым, што рэгенерацыя пайшла неяк не так. Са мной штосьці няправільна, я не разумею, што, і мне гэта не падабаецца!
– А можна неяк пазнаць, што менавіта не так?
– Вядома. Але спатрэбіцца некаторы час.
– Ну, ты ж Уладар часу, – усміхнулася Ружа. – Хоць трошкі наскрабеш!
– І мне патрэбна твая дапамога.
– Заўсёды калі ласка.
Доктар абабег пульт кіравання і адкінуў вечка нейкага грувасткага агрэгата. Пакуль Ружа разглядала няхітрую панэль кіравання з экранам і адным-адзіным рычагом, ён высунуў зверху і знізу штосьці, падазрона якое паходзіць на цяжкія калодкі.
– Што гэта?
– Калі я выпадкова ссунуся падчас сканавання, працэс прыйдзецца перазапускаць. – Доктар, не распранаючыся, устаў у калодкі і зашчапіў іх на нагах. – Зафіксуй мне рукі, націсні вось на гэту кнопку.
Ён стаяў ва ўвесь свой немалы рост, падняўшы рукі над галавой і прасунуўшы запясці ў калодкі. Каб дацягнуцца да кнопкі, Ружы прыйшлося падскочыць.
– Гэта не небяспечна?
– Вядома, не, я ўжо гэта рабіў. Зараз павярні рычаг, далей апарат усё зробіць сам.
– Табе не будзе балюча? – дзяўчына ўзялася за рычаг.
– Не. Наогул ніякіх адчуванняў. Толькі стаяць сумна.
Ружа павярнула рычаг, і на экране высвяціўся радок стану, як пры загрузцы файлаў, і таймер: «Да канца сканавання засталося 5 мінуць». Бакавая панэль выпусціла зверху і знізу два плоскіх гарызантальных прамяня жоўта-зялёнага святла. Прамяні перасеклі цела Доктара і рушылі насустрач адзін аднаму.
– Гэта сапраўды не небяспечна? – удакладніла дзяўчына.
У адказ Доктар раптам выдаў кароткі смяшок.
– Што смешнага я сказала?!
– Нічога… – Тым не менш, ён ужо парохкваў ад стрымванага смеху. – Проста, здаецца… маё новае цела… баіцца козыты!
Выгукнуўшы апошнія словы, ён больш не змог стрымлівацца і разрагатаўся – спачатку прыглушана, на рэштцы выдыху, затым, глынуўшы паветра, у поўны голас. Прамяні дайшлі да калодак і пусціліся ў зваротны шлях.
– Ты баішся козыты? – уразілася Ружа.
– Не… ахахахахааа… гэта значыць… хахаха… зараз дахахаааа!
– Можа быць, выключыць? – дзяўчына пацягнулася да рычага.
– Не трэба… – паматаў ён кудлатай галавой. – Я… ох, які жах, як жа казытліва! Я… хахахахааа… вытрымаю!
«Вядома! – сцяміла Ружа. – Бо тады прыйдзецца пачынаць усё спачатку. Небарака!»
Экран паведаміў, што засталося чатыры хвіліны.
– Добра, трымайся. Прынамсі, табе не сумна стаяць!
– Вельмі… смешна!
– Вядома, ты ж смяешся!
«Засталося 3 хвіліны 30 секунд». Жоўта-зялёныя прамяні працягвалі падарожнічаць сюды-туды па целе Доктара. Ён больш нічога не казаў, нават не лаяўся, чым заслужыў новую порцыю павагі спадарожніцы, – толькі рагатаў без прыпынку і тузаўся ў калодках, як быццам яго біла токам. Да шчасця, такія малаважныя рухі не збівалі працу сканара, а канечнасці няшчаснага былі надзейна зафіксаваны.
«Засталося 2 хвіліны». Па шчоках Доктара цяклі слёзы, ён спрабаваў сцерці іх тое пра адно, то пра іншае плячо. Ружа працягнула было руку, каб дапамагчы яму, але ён адчайна закруціў галавой: нельга! Дзяўчыне было шчыра шкада, што ён так мучыцца і нельга гэта спыніць. Яна ніколі не бачыла, каб кагосьці так доўга казыталі без прыпынку, і баялася, што абое яго сэрцы не вытрымаюць, ці што ён з глузду з'едзе да канца сканавання. Але з іншага боку… Калі б Доктар выпрабоўваў боль, бачыць гэта сапраўды было б невыносна, і яна, не вытрымаўшы, неадкладна выключыла б гэту чортаву машыну! А вось гледзішча таго, як ён бездапаможна курчыцца і смяецца ад козыту, было нават… пацешным! Ну, калі не пацешным, то ўжо сапраўды не адваротным. Да таго ж, прыемна было ўсведамляць, што ў яго з'явілася адна маленькая слабасць!
Ружа ўсміхнулася сваім думкам, але тут жа схавала ўсмешку, каб падняць погляд на які б'ецца ў істэрыцы Доктара.
– Я больш не магу! – праенчыў ён скрозь смех. – Колькі яшчэ?
– Трыццаць секунд, – спагадліва сказала дзяўчына, паглядзеўшы на экран. – Патрывай, калі ласка, яшчэ трошкі. – Яна ніколькі не здзекавалася, але ад гэтых слоў ён ледзь не заплакаў.
Нарэшце, катаванне скончылася. Панэль кіравання выдала працяглы піск і выдала на экране нейкія лічбы, да якіх пакуль нікому не было справы. Калодкі аўтаматычна расчыніліся, адпусціўшы перарывіста які дыхае палоннага. Доктар, хапаючыся за сцяну, сяк-так абраўся з апарата, нямогла асёл на падлогу, дрыготкімі рукамі сцягнуў з шыі гальштук і расшпіліў некалькі гузікаў на кашулі.
– Вось, – Ружа дала яму папіць воды і, усеўшыся побач, пагладзіла па змоклай галаве. – Табе трэба памыцца і перапрануцца.
– Трэба, – з зачыненымі вачамі пагадзіўся Доктар. – Яшчэ хвіліну пасяджу і пайду.
– Усёткі ты сапраўдны псіх! А калі б гэтыя прамяні падсмажылі цябе жыўцом?
– Лухта, сканар бяспечны. Але я яшчэ ні разу ў жыцці не баяўся козыты!
– Ні разу за дзевяцьсот гадоў? Тады гэта самавітае ўзварушэнне…
Яны замоўклі. Цішыню, здавалася, парушаў гучны грук сэрцаў Доктара. Ён паступова ачуньваў, а Ружа мучылася выбарам – спытаць ці не спытаць? Нарэшце, вырашылася:
– Слухай, – яна кранула яго пляча. Доктар адкрыў вочы. – Маё пытанне здасца табе дзіўным, але… Увогуле, калі ты быў там, дзе табе было больш за ўсё казытліва?
– Не ведаю, – перасмыкнуў ён худымі плячамі. – Я, ці ведаеш, неяк не прааналізаваў! Мне было вельмі казытліва – вось і ўсё.
– І ўсёткі? – не адставала Ружа. – Падпахі, жывот ці, можа быць, пяткі?
Доктар уважліва прыгледзеўся да яе.
– Я табе не скажу.
– Добра, як жадаеш, – падкрэслена лёгка адступіла дзяўчына.
«Прыйдзецца пазнаць гэта самой!» – пра сябе сказала яна…

Хоть не на-китайском....Или можно бы вообще на каком-нибудь суахили...